اختلال دوقطبي (كه قبلاً به عنوان بيماري شيدايي-افسردگي يا افسردگي شيدايي شناخته مي شد) يك اختلال خلقي و وضعيت سلامت روان مادام العمر است كه باعث تغييرات شديد در خلق و خو، سطوح انرژي، الگوهاي تفكر و رفتار مي شود. اين جابجايي‌ها مي‌توانند ساعت‌ها، روزها، هفته‌ها يا ماه‌ها طول بكشند و توانايي شما را براي انجام كارهاي روزمره مختل كنند.

انواع مختلفي از اختلال دوقطبي وجود دارد كه شامل تجربه نوسانات قابل توجه در خلق و خوي است كه به عنوان دوره هاي هيپومانيك/شيدايي و افسردگي ناميده مي شود. با اين حال، افراد مبتلا به اختلال دوقطبي هميشه در حالت هيپومانيك/شيدايي يا افسردگي نيستند. آنها همچنين دوره هايي از خلق و خوي طبيعي را تجربه مي كنند كه به عنوان اتيميا شناخته مي شود.

اپيزودهاي شيدايي

يكي از ويژگي هاي اصلي اختلال دوقطبي I ، دوره هاي شيدايي است. براي برآورده كردن معيارهاي اختلال دوقطبي I، بايد حداقل يك دوره شيدايي در زندگي خود براي حداقل يك هفته با يا بدون تجربه يك دوره افسردگي داشته باشيد.

شيدايي وضعيتي است كه در آن شما يك دوره خلق و خوي غيرعادي بالا يا تحريك پذير و همچنين تغييرات شديد در احساسات، افكار، انرژي، پرحرفي و سطح فعاليت داريد. اين سطح بسيار پرانرژي از فعاليت و رفتار فيزيكي و ذهني تغييري نسبت به خود معمولي شماست و توسط ديگران قابل توجه است.

افرادي كه در حالت شيدايي هستند ممكن است در فعاليت هايي كه باعث آسيب جسمي، اجتماعي يا مالي آنها مي شود، مانند خرج كردن ناگهاني يا قمار كردن مقادير زياد پول يا رانندگي بي احتياطي، زياده روي كنند. آنها همچنين گاهي اوقات علائم روان پريشي مانند هذيان و توهم ايجاد مي كنند كه مي تواند در تشخيص اختلال دوقطبي از ساير اختلالات مانند اسكيزوفرني يا اختلال اسكيزوافكتيو مشكل ايجاد كند .

افراد مبتلا به انواع خاصي از دوقطبي مانند اختلال دوقطبي II ، هيپومانيا را تجربه مي‌كنند كه شكل كمتر شديدتري از شيدايي است. به اندازه اپيزودهاي شيدايي دوام نمي آورد و در عملكرد روزانه تداخل چنداني ايجاد نمي كند.

اين مقاله به بررسي سه نظريه شناختي يعني نظريه شناختي پياژه، نظريه شناختي اجتماعي و نظريه شناختي اريكسون مي پردازد. اين مقاله به بررسي نكات كليدي و فرضيات نظريه ها، شباهت ها و تفاوت هاي اساسي بين نظريه ها مي پردازد. درك روابط بين رشد نوجوان و كودك براي تربيت صحيح يك فرد بسيار مهم است. اين مقاله همچنين دليل اين امر را توضيح مي دهد.

نظريه مرحله شناختي پياژه

ژان پياژه، روانشناس و دانشمند زندگي، نظريه اي را تشكيل داد كه بر اين اساس استوار بود كه كودكان از تولد تا سن 15 سالگي 4 مرحله رشد را طي مي كنند. كودك دنياي اطراف خود را درك مي كند. نظريه او در مورد رشد هوش بود كه براي پياژه به معناي توانايي نمايش دقيق تر جهان و انجام عمليات منطقي بر روي بازنمايي مفاهيم مبتني بر جهان بود. (دايره المعارف استاد ملت 2005). 4 مرحله رشد ژان پياژه به شرح زير است:

مرحله حسي حركتي

اين مرحله شامل كودكان از بدو تولد تا دو سالگي مي شود. كودك با برخورد با محيط اطراف و محيط زيست، ترسي از خود يا خودش و واقع گرايي (و نحوه كاركرد مسائل) ايجاد مي كند. (پايه دانش نظريه هاي يادگيري 2009). اين مرحله زماني است كه كودك شروع به تشخيص تفاوت بين درست و غلط و بله و خير مي كند. از آنجا كه آنها مي توانند با طيف وسيعي از ديدگاه ها ارتباط برقرار كنند، ديگر احساس نمي كنند كه معيار مطلق درست و غلط وجود دارد (Papalia, Olds, Wendغير مجاز مي باشد, Feldman, Duskinn p. 355). كودك قادر است بين خودش يا خودش و مواد مختلف اطرافش تمايز قائل شود. فرآيند شناختي از طريق جذب (ترتيب آنتروپي و جذب آن در طرح زنده) و تعديل (زماني كه يك ماده قابل جذب نباشد و طرح ها بايد تغيير كنند تا ماده را پذيرفته باشد) اتفاق مي افتد.

مرحله قبل از عمليات

اين مرحله كودكان دو تا چهار ساله را شامل مي شود. نوزاد هنوز از نظر نظري قادر به باردار شدن نيست و به شرايط فيزيكي قوي نياز دارد. مواد در روش‌هاي ساده، به‌ويژه با ويژگي‌هاي مهم، كاهش مي‌يابند. در اين مرحله گفته مي‌شود كه كودك نمي‌تواند «خود را به جاي ديگران بگذارد». آن‌ها فكر مي‌كنند كه ديگران وقتي احساس خاصي دارند همان احساسي را دارند كه دارند. كودك معمولاً در اين مرحله به عنوان «خود محور» توصيف مي شود. «خودمحوري به ناتواني كودك در ديدن موقعيت از ديدگاه شخص ديگر اشاره دارد. به عقيده پياژه، كودك خودمحور فرض مي كند كه ديگران دقيقاً همان چيزي را كه كودك مي بيند، مي شنوند و احساس مي كنند، مي بيند. (مك لئود 2007).

عمليات بتن

اين مرحله شامل كودكان هفت تا يازده ساله مي شود. رويكرد عملياتي مشخص ژان پياژه سومين مرحله از چهار مرحله است. طبق گفته پياژه، اين مرحله از رشد در حدود هفت سالگي شروع مي شود و در حدود يازده سالگي به پايان مي رسد.» در اين مدت، كودكان درك بهتري از عمليات ذهني پيدا مي كنند، كودكان شروع به تفكر منطقي در مورد رويدادهاي ملموس مي كنند، اما در درك مفاهيم انتزاعي يا فرضي مشكل دارند. (ون واگنر 2005). اين مرحله از سالهاي ابتدايي شروع مي شود. نوزاد از نظر تئوري و حاملگي شروع به باردار شدن مي كند و ساختارهاي منسجمي ايجاد مي كند كه برخوردهاي فيزيكي او را توضيح مي دهد.

عمليات رسمي

اين مرحله شامل كودكان بين سنين يازده تا پانزده سال مي شود. اين كودك ياد مي گيرد كه خلاقانه و منطقي فكر كند و نتايج را براي اعمال خاص قرار دهد. در اين مرحله خاص، فرد ديگر نيازي به مواد قوي براي تصميم گيري در مورد ارزيابي هاي فكري ندارد. او قادر است با استنباط و فرضيه استدلال كند. وقتي نوجوانان وارد اين مرحله مي‌شوند، توانايي تفكر انتزاعي، توانايي تركيب و طبقه‌بندي اقلام را به شيوه‌اي پيچيده‌تر به دست مي‌آورند.» (مك لئود 2007). پياژه از مجموعه اي از داده هاي تجربي تعدادي از كودكان استفاده كرد تا به اين نتيجه برسد كه كودكان در اين دوره مقدار قابل توجهي استدلال منطقي پيدا مي كنند.

نظريه شناختي اجتماعي

نظريه شناختي اجتماعي آلبرت بندورا شناخت را بر حسب رابطه متقابل بين رفتار، جنبه هاي بوم شناختي و جنبه هاي شخصي توضيح مي دهد. همچنين شرح نظري شناخت هم افزايي را ارائه مي دهد كه براي فرمول بندي شناخت تعاوني و سازنده گرايي استفاده مي شود. (SCT 2007) بندورا مطالعات متعددي را در مورد اين ايده انجام داد كه كودكان رفتار را از ديگران مي آموزند. «ارزيابي تغيير رفتار به عوامل محيط، افراد و رفتار بستگي دارد. SCT چارچوبي را براي طراحي، اجرا و ارزيابي برنامه ها فراهم مي كند. (گلنز 2004). نمونه اي از نظريه بندورا را مي توان در يك خانواده مشاهده كرد. اگر يك كودك والديني داشته باشد كه مشكلات خشم دارند و هميشه در هنگام ناراحتي "منفجر مي شوند"، به احتمال زياد اين رفتار توسط فرزندانشان مشاهده و انجام مي شود. كودك ياد خواهد گرفت كه فكر كند كه اين روش "درست" براي عمل است و به نوبه خود از والدين خود تقليد مي كند.

ديازپام يك بنزوديازپين (ben-zoe-dye-AZE-eh-peen)) است. تصور مي شود كه بنزوديازپين ها با افزايش فعاليت برخي از انتقال دهنده هاي عصبي در مغز كار مي كنند.ديازپام براي درمان اختلالات اضطرابي يا علائم ترك الكل استفاده مي شود.

ديازپام گاهي همراه با ساير داروها براي درمان اسپاسم و سفتي عضلاني يا تشنج استفاده مي شود .

هشدارها

ديازپام مي تواند تنفس شما را كند يا متوقف كند، به خصوص اگر اخيراً از يك داروي مخدر، الكل يا ساير داروهايي استفاده كرده باشيد كه مي توانند تنفس شما را كند كنند.

استفاده نادرست از ديازپام مي تواند باعث اعتياد، مصرف بيش از حد يا مرگ شود، به ويژه در كودك يا فرد ديگري كه از دارو بدون نسخه استفاده مي كند. دارو را در جايي نگهداري كنيد كه ديگران نتوانند به آن دسترسي پيدا كنند.

در صورت استفاده از اين دارو با داروهاي مخدر، الكل يا ساير داروهايي كه باعث خواب آلودگي مي شوند يا تنفس شما را كند مي كنند، عوارض جانبي كشنده ممكن است رخ دهد.

اگر به ديازپام يا داروهاي مشابه (كلونوپين>، زاناكس و غيره) حساسيت داريد، يا اگر به مياستني گراويس ، بيماري شديد كبدي ، گلوكوم با زاويه باريك ، مشكل شديد تنفسي يا آپنه خواب مبتلا هستيد، نبايد از اين دارو استفاده كنيد .

بدون مشورت با پزشك مصرف اين دارو را قطع نكنيد. اگر پس از مصرف طولاني مدت به طور ناگهاني مصرف دارو را متوقف كنيد، ممكن است علائم ترك تهديد كننده زندگي داشته باشيد. برخي از علائم ترك ممكن است تا 12 ماه يا بيشتر طول بكشد.

اگر مصرف ديازپام را متوقف كرديد و علائمي مانند: حركات غيرعادي ماهيچه‌ها، فعال يا پرحرف‌تر بودن، تغييرات ناگهاني و شديد در خلق و خو يا رفتار، گيجي، توهم، تشنج يا افكار خودكشي داريد، فوراً به پزشك مراجعه كنيد.

داروهاي مرتبط/مشابه

سيمپازان ، سابريل ، بريوياكت ، گاباپنتين ، استامينوفن ، ترامادول ، دولوكستين

قبل از مصرف اين دارو

اگر به ديازپام حساسيت داريد يا اگر داريد نبايد از ديازپام استفاده كنيد:

• مياستني گراويس (اختلال ضعف عضلاني)؛

• مشكل شديد تنفسي؛

• آپنه خواب (تنفس در طول خواب متوقف مي شود)؛

• گلوكوم با زاويه باريك ؛

• گلوكوم با زاويه باز درمان نشده يا كنترل نشده؛ يا

• بيماري شديد كبدي